A viaxeira cruzouse por vez primeira con François nun restaurante da cidade de Kaizu. A cidade de Kaizu está na zona central da illa xaponesa de Honshu. Almorzaban. Ela un té verde, dúas pezas de onigiri de salmón e arenques secos. El estaba un par de mesas máis adiante. As mesas daban a unha ventá dende a que se podía ver o río Kiso pouco antes de xuntarse co Nagara e o Ibi. O Kiso, o Nagara e o Ibi únense á altura da cidade de Kaizu, a onde peregrinou por vez derradeira o monxe-poeta Matsuo Basho. El e mais ela eran seres estraños naquel pequeno restaurante onde tomaban sake morno os pescadores antes de estender as redes no Kiso. Unhas poucas mulleres, vendedoras de froita, bebían cadansúa cunca de té acompañada de cogombros encurtidos.
Despois de esculcárense coa mirada, el achegouse onda ela, estendeulle a man:
-François.
Ela tamén lle tendeu a man, presentándose co primeiro nome que se lle pasou pola cabeza. A conversa foi breve, puro formalismo. El ría demasiado, ela nin sequera sorría. De tanta viaxe, volvérase silenciosa, cordial pero silenciosa e esquiva.
-Igual nos vemos máis tarde -dixo el.
-Seguro que non -respondeu ela, con desgana, sen disimular o desexo de non volver velo.
El marchou. Ela quedou un pouco máis alí, tomando notas nun caderno. Sobre a mesa, unha cámara de fotos e un pano da cabeza de seda floreada. Cando volveu mirar pola ventá, François baixaba polo embarcadoiro de madeira. Era alto, moi fraco, moreno, aínda mozo. Movíase como un xunco sacudido pola brisa da mañá. Vestía uns vaqueiros cortados á altura dos xeonllos, esfiañados. Calzaba chanclas de goma. Ó lombo cargaba unha mochila de coiro vello, seca e descarnada como un ser humano seco, rechumido. Xusto coma el. Con todo, adiviñábase dentro da mochila un vulto pesado a rozarlle o logotipo da cervexa Kirin estampado na camiseta. A viaxeira pensou na cantidade de cervexa que bebera e intentou lembrar as marcas: Kingfisher, Bucanero, Tusker, Quilmes, Duff, Zhujiang… Saberíase en que lugares estivo con mencionar todas as marcas de cervexa que levaba bebido. A viaxeira colleu a cámara, mercou auga e mais unhas poucas mandarinas. Baixou pola mesma rampla de madeira ata o río e contratou os servizos dun barqueiro. Quería facer algunhas fotos dos pescadores e das redes brancas que brillaban co sol da mañá. Despois comería, volvería tomar notas da viaxe e, pola noite, achegaríase a valorar o interese fotográfico da pesca con cormoráns no río Nagara, aínda que só de pensar como os adestraban sentía un arrepío. Era o plan de traballo para ese día. Ó día seguinte faría as primeiras fotos do cruzamento dos tres ríos, preto da cidade de Kaizu. Calculaba que ó remate da semana, tería feita a reportaxe sobre a ruta do poeta Basho.
Ó regresar atopou a François no embarcadoiro. Incomodouna velo, disimulou. Desagradáballe que a xente se lle pegase nas viaxes e que se entremetese no seu traballo.
-Necesito que me fagas un favor. Podes acompañarme ó río Ibi para facer unhas fotos e gravar un vídeo?
-Para facebook ou para youtube? -preguntoulle con desprezo. Cargou coa cámara e a mochila e ignorouno- Tío, contrata a un guía ou a un barqueiro. Eu teño moito traballo.
-Non é para nada diso. Por favor, só serán un par de horas –François colocouse diante dela, cun sorriso infantil, coas mans xuntas como nunha pregaria. A súa delgadeza, as canelas osudas, espertaron nela certa tenrura, xusto esa tenrura que a amolaba tanto porque sempre acababa complicándolle as cousas.
-Mañá irei ó Ibi. Se queres, acompáñame.
-E hoxe non pode ser?
-Hoxe non. Por que tes tanta présa?
-É que levo unha muller morta na mochila. Ben, levo dous terzos de muller morta na mochila. Chámase Llüisa, é catalana, especialista nalgún poeta que sulcou os tres ríos.
A viaxeira mirouno abraiada.
Máis ou menos un ano despois do encontro en Kaizu, a viaxeira camiñaba contra o vento e o po para xantar uns sandwichiños de chourizo e tomar un vaso de malta e ovo no Kiosko Roca, en Punta Arenas. Viu a un mozo delgado baixar a rúa pina que leva dende a alameda deica o estreito de Magallanes. François. Non era posible. Pero si era posible. François riu ó vela, riu a gargalladas divertido pola coincidencia de atopárense nun lugar tan extremo. A viaxeira disimulou, sentiuse agredida pola presenza do mozo. Devecía por entrar no kiosko e comer algo e tomar a bebida quente de malta e ovo. Pero velaí estaba el, cos vaqueiros cortados polos xeonllos. No canto da camiseta de Kirin, vestía un polar co símbolo do equipo de fútbol da Universidad Católica, de Santiago de Chile. Tamén levaba uns grosos calcetíns de la ata media perna e calzaba botas de trekking. Estaba moreno, moi moreno. E tiña o pelo longo, máis louro, peiteado en rastas grosas e sucias. A mesma mochila ó lombo, baleira, escuálida, cun vulto semellante ó que levaba en Kaizu.
François abrazouna. Sentiuse incómoda, invadida. O abrazo durou o suficiente para que ela comezase a remexerse timidamente, pero con cortesía. Ó separárense el mirouna coa mesma expresión de neno que a entenrecera tanto en Kaizu.
-Preciso chegar ó lago Nordenskjöld, no Paine. Faime de guía, por favor. Hai tantos lagos e lagoas alí, que non sei cal deles é.
-E lo? Levas outro morto na mochila?
-Si, desta vez está enteiro. Un montañeiro noruegués. Pobre, morreu afogado.
A viaxeira convidouno a tomar algo quente no Kiosko Roca. O mozo parecía aterecido. Sentaron diante do mostrador, en banquetas altas. Había moitas persoas facendo cola, mercaban os sandwichiños e saían para comelos na rúa, mentres camiñaban contra o vento e o frío que chegaba do estreito. Era de non crer a rapidez con que as camareiras despachaban os pedidos. François e mais a viaxeira quedaron dentro. Tomaron a bebida quente de malta e ovo e mais media ducia de sandwichiños de chourizo cada un.
-Boh!, en realidade namais que son bolicos de pan branco con paté de chourizo -observou François, pero papounos con gusto.
-E en canto dis que queda o corpo? -interesouse a viaxeira.
-Pois, máis ou menos en dous quilos e medio. Entenderás que depende do tamaño.
-Dous quilos e medio? Só dous quilos e medio? En tan pouco queda un corpo incinerado?
-Pensa que as cinzas son case todo material óseo, e temos a hostia de ósos. O resto non é nada, a carne queda nunha panadiña de po.
-E vívese ben de esparexer cinzas?
-Ben, viáxase moito. Dende que nos vimos en Kaizu, xa estiven en Pokkara e en Exipto. Obvio: o Nilo é un dos destinos máis pedidos. Non está mal. Sae caro para quen fai a encarga, pero para min é o mellor traballo que podía ter. Teño que recoller as cinzas, tramitar os permisos e, despois, documentar con fotos e vídeos o esparexemento. A xente non quere atopar o fantasma dun familiar pola casa adiante por non cumprir as súas últimas vontades, e menos aínda se a herdanza que deixou está suxeita precisamente ó cumprimento desas últimas vontades.
A viaxeira pediu máis bebida de malta. A clientela amoreábanse, apertábase e miraban con descaro porque levaban demasiado tempo alí, sen compartiren as banquetas nin o espazo.
-Visto así, elixiches un bo traballo.
-As solicitudes aparecen coma a area. Mostreiche en Kaizu a miña funeraria online, non si? –botouse a rir como se acabase de contar un chiste. Ela non riu, el púxose serio, bebeu e limpou os bordos dos beizos coa palma da man- E a ti, cando morras, onde che gustaría ser esparexida?
-Gústame o xeo. O xeo atrápate durante millóns de anos. Sería o máis parecido a ser inmortal.
-Se me levas ó lago Nordenskjöld, comprométome a ciscarte na Antártida cando palmes. Co pequena que es, non vas dar nin para un quilo.
-E por que supós que vou morrer antes ca ti?
-Tes máis posibilidades, querida. Lévasme vinte anos.
-E por que supós que me vas ciscar ti?
-Porque cando deixemos de camiñar, ti e mais eu imos ser as persoas máis soas do mundo.
Texto e fotografías: Anxos Sumai.
“Aproximadamente, dous quilos e medio”. Inédito, Punta Arenas (febreiro de 2013).
Fotografía: Lago Nordenskjöld, Torres del Paine, Chile (febreiro de 2013).