Burbullas de xabón
A súa tía Luísa chamouna tres veces seguidas e non lle fixo caso. Disimulou, como se non a escoitase, “por un oído me entra y por otro me sale”, repetiu a nena. Por moito que berrase a tía boba, ela non quería escoitala. Sobre todo cando está entretida xogando ou cando sabe que a persegue pola casa adiante para espetarlle o peite na cabeza e refregarlle a cara cun trapo húmido.
—¡Que rapaza máis porca! ¡Mira que velas che pingan do nariz!
Colleuna polo pescozo, a malvada. De tanto non querer oíla, a nena non a oíu como se lle achegaba por detrás. A nena estaba sentada no pío de lavar a roupa, cheo de auga ata arriba. Era perigoso, sabíao, pero ía moita calor e, mentres na casa durmían a sesta, ela aproveitaba para sentar no bordo e patuxar na auga enxaboada.
—Como caias, mátote —berroulle a tía Luísa cando a viu sentada no lavadoiro.
Non caeu, así que non a matou pero deulle unha boa tunda por non atender a súa chamada e arrastrouna á casa. Capi díxeralle á nena unha vez que se caía no pío tragaría a auga e despois, cando a atopasen afogada e a estendesen na terra para sacarlle a auga de dentro do corpo, só botaría pompas de xabrón pola boca. Sería un espectáculo digno de ver. Capi era o irmá máis vello da nena e pasaba o día argallando a maneira de asustala.
Mentres a tía Luísa a arrastraba pola horta a nena bateu coas dedas contra unha pedra, e a deda máis gorda comezou a sangrar. Pero ela non chorou. Levaba unha desas chancletas de goma con dúas tiras de plástico para suxeitalas aos pés. Caíanlle as bágoas, doíalle moitísimo, pero non deixou escapar nin unha queixa que lle puidese dar á tía algunha razón para cabrearse máis. Aínda que nunca se sabía como podía reaccionar, porque ás veces era precisamente o feito de que non protestase, de que calase teimuda, o que a poñía furiosa.
A casa estaba dormida, coa porta entreaberta e as ventás cerradas para que non entrase a calor. Tiña unha expresión tenra cando estaba así, como unha vella durmida coa boca aberta á que lle custase respirar. Cando entraron, a nai da nena estaba na cociña refregando, con pedra pómez, a superficie da cociña de leña. Cando viu o pé ensanguentado, levou á cara unha man sucia e coa outra arrebatoulle a nena á tía Luísa.
—Non hai quen faga bo de ti, miña filla.
Arrincara a unlla de raíz e a tía nin se decatara. Porque a nena non chorara. Porque a nena apertou os dentes para non berrar. Porque pensou que a súa nai se había enfadar coa tía Luísa cando lle vise o peíño magoado. Enfadouse, si, e a tía Luísa liscou amoucada.
A mamá lavou as mans no vertedoiro e sentouna na mesa. Daquela a nena botou a chorar e a chorar moito, porque a unlla sen unlla doía que tiña a rabia, doía máis que cando arrincaba a pel dos xeonllos ao caer nas lousas do patio.
—Luísa! —berrou a nai— Tráeme o crómer e mais as vendas!
E a tía entrou na cociña cun bote de mercromina, unhas tesoiras, vendas e esparadrapo. Mirou cara a nena sentíndose derrotada e a nena arredou a cabeza, encabuxada, cando lla quixo acariñar. A mamá bouteulle o crómer no pé e formouse un pequeno globo granate e a nena creu, asustada, que era unha pompa de xabrón por ter os pés tanto tempo mergullados na auga do pío de lavar a roupa.