Puxo os pés nos primeiros chanzos da escaleira mecánica da estación de buses, quería subir dende as plataformas deica o segundo andar. Cando comezou a moverse mirou a xente que agardaba, inmóbil baixo a luz grisenta que resaltaba a sucidade do chan. Ó erguer a mirada deu coa serpe negra que se lle enleaba no antebrazo dereito. Decatouse da satisfacción, do orgullo que lle producía xusto aquel tattoo, o primerio de todos. Coa serpe, inesperadamente, comezaron a pasarlle pola cabeza ó ritmo lento da escaleira, as súas antigas adiccións.
Superara varias dende a adolescencia. Primeiro foi o tabaco, comezou a fumar ós once anos. Despois foi o alcohol, comezou a beber cervexa ós trece. Ós dezaoito entusiasmouse coa cocaína, que fumaba e esnifaba cunha insensata frecuencia. Pouco a pouco foi deixando atrás os hábitos máis tóxicos. Ou mellor: depurounos e, ó cumprir os corenta, xa pasara de fumar compulsivamente tabaco barato a gozar dalgún cigarriño habano. Tamén polos corenta, desprezou a cervexa, os cubatas e os gintonic de larios e aprendeu a beber, demoradamente, viños de calidade e whisky da illa Islay, ese que sabe a musgo. A coca custoulle, non a deixou ata que alguén lle puxo diante os cristais brillantes do MDMA.
Canda as depuracións de substancias tóxicas, evolucionou o seu gusto musical: a música éralle tamén adictiva. Considerando só os dous últimos anos, pasou do hip hop ó death metal e do death metal, nunha incomprensible reviravolta, obsesionouse cos narco corridos. Tocoulle daquela a correspondente depuración: do hip hop quedou cun grupo xaponés que descargou de iTunes, do que descoñecía o nome porque, obviamente, non sabía ler signogramas. Do death metal cansou axiña pero, así e con todo, de cando en vez escoitaba algún tema do álbum When Satan lives de Deicide. A evolución nos gustos musicais producírase dende a mocidade con certa coherencia, ata dar na inexplicable adicción ós narco corridos.
Dos narco corridos aprendeu palabras novas -morra, abonero, desgüezar, melate, plebada, chingo…- e descubriu inesperados significados para palabras coñecidas: lobo, la, costal, mamar, cociña… Igual que co hip hop e o death metal fixo unha depuración exquisita: quedou con Sergio Vera El Shaka. A voz de El Shaka soáballe a unha mestura da de Joaquín Sabina e a de Víctor Manuel, algo certamente curioso porque non lle gustou nunca ningún dos dous. Pero esa era unha das razóns coas que xustificaba a súa elección e, tamén, porque consideraba que El Shaka escribía as letras máis coidadas. Pero sobre todo, quedou con el porque os sicarios dalgún cártel o cribaron a tiros cando, nun cadillac vermello, se dirixía a un concerto en Chihauita.
Resultáballe fascinante que El Shaka morrese coma nun narco corrido. Admiraba ese valor do cantante para enfrontarse á morte cada vez que subía a un escenario, ourizáballe a pel a súa afouteza. Unha forza inconcreta pero poderosa gabeáballe polas veas ó pensado. Ó escoitar as cancións inzadas de violencia, volvíase grande, máis grande ca ninguén no mundo. Devecía por esa forza inconcreta, pola excitación que lle producían as drogas e que, nalgún momento, tamén atopou nas letras que exaltaban os narcos e nos violíns dos mariachi.
—É como se me posuíse un poder delicioso, atraente pero moi moi perigoso –dicía sorrindo con altiveza.
En todos os casos, en todas as adiccións, acontecíalle a satisfacción de sobrevoar a humanidade. Sentía poder, vivía o pracer de destacar e dominar. Subindo a escaleira mecánica, cada vez máis arriba, máis amodo, pensou no extraordinario que sería decidir o destino das persoas que ficaban abaixo, na plataforma dos buses, minguando baixo a súa mirada. Canto lle gustaría decidir, ó chou, o lugar ó que debían viaxar, trazarlles unha ruta, impoñerlles a fin do traxecto. Tiña a convicción de ser quen de exercer ese poder en calquera momento, cando lle petase, pero, de momento, abondáballe con que o poder se convertese en desprezo. Que o desprezo se convertese en violencia.
—Fascista –dicíanlle as amizades.
Nin se preguntaba que era aquilo que lle subía polas veas. Esa violencia á que non sabía poñerlle nome, que era? Que era ser fascista? Era ser superior, dominante, ter poder para exercer calquera autoridade, calquera violencia? E se o era, que máis lle tiña? O certo é que se consideraba unha persoa prepotente, iso non o negaba, e non ía desculparse por ser así. Era intelixente e libre, era quen de depurar as adiccións, de sometelas a un minucioso expurgo.
Malia a súa intelixencia e o control, chegado un momento a substancia que consumía, fose cal fose, non lle abondaba para conseguir a sensación de superioridade, de dominio. Daquela compríalle buscar algo novo. Aínda que máis que buscala, sempre se lle aparecía diante a nova adicción.
Un día espertou coa apremante necesidade de tatuar un brazo. Dirixiuse a un salón de tatuaxe. O escaparate exhibía un gran corazón de espiñas, toda clase de caveiras, letras de distintos alfabetos, rosas. As letras non lle gustaron, a saber o que significarían. Decidiuse por unha serpe que lle ía subir, enroscada, dende o pulso deica o cóbado. Non lle doeu tanto como pensaba, foi case como puír a pel cunha lixa.
Coa serpe tatuada, retornou a sensación de poder, recuperou a firmeza e a prepotencia. Cando a serpe deixou de facer efecto, tatuou o inevitable corazón da Virxe Dolorosa, despois un escorpión, despois unha rosa dos ventos, despois… Despois mirouse no espello e decatouse de que xa non lle quedaba pel que tatuar. Gustoulle, e moito, verse así. O problema era que comezaba a caída vertixinosa na síndrome de abstinencia.
Como todas as adiccións que lle saían ó paso, a escaleira mecánica da estación de buses aparecéuselle cando menos o esperaba. Asombrouse ó recoñecer esa forza imprecisa, a enerxía vital que lle subía polas veas a medida que avanzaba cara o segundo andar. Ata a serpe que se lle enroscaba no brazo pareceu gañar vida. Volvía o poder e medraba e medraba a medida que ía subindo. Cando chegou arriba virouse no alto da escaleira para mirar as plataformas dende a altura. Co poder, tan sutil e tan perigoso, recuperado, desprezou a toda aquela xente imbécil que agardaba polos buses. Sorriu. Coa pel cuberta de tattoos, con El melate de Sergio Vega El Shaka marcándolle o ritmo, sorriu con toda a prepotencia, con todo o desprezo e con toda a soberbia da que era capaz.
Texto e fotografías: Anxos Sumai.
Tattoos & Narco Corridos, Inédito, Compostela, decembro de 2014
Fotografía: Salón de tatuaxe Sagrado Corazón, Compostela, decembro de 2014.