“Son o teu regalo. Desenvólveme”
Esas palabras estaban escritas nunha tarxeta de cor verde mazá un tanto descolorida dentro dun caixón da cómoda, nunha caixa forrada de papel de seda que gardaba un delicado, transparente conxunto de lencería. Culotte e camiseta. A letra da tarxeta era da mamá. A nena léraa moitas veces naquelas visitas clandestinas –a nai diría pecaminosas- que facía á intimidade dunha muller. Da súa nai. Non entendeu que querían dicir esas palabras ata que unha tarde, ao volver do colexio, a mamá telefonou para avisar que ía saír moi tarde do traballo.
-Ponte a estudar -ordenoulle- Tes a cea na neveira.
Colgou o teléfono e foi correndo ao cuarto dos pais. Facía o que farían moitas nenas da súa idade. Tería daquela nove anos. Probaba a roupa, os zapatos da nai. Maquillábase. Perfumábase. Admirábase no espello e intentaba imaxinar cal sería o seu aspecto aos vinte anos. Acariñaba a roupa de papá, ulíaa durante uns instantes esperando encontrar restos dun aroma que nunca lle fora permitido gozar porque el estaba sempre ausente. Aquela tarde, sabéndose con todo o tempo por diante, atreveuse a sacar da caixa as dúas pezas delicadas como escuma de mar. Si, tiñan algo de escuma, de líquido salgado. Espiuse devagar diante do espello e gozou da visión do seu corpo nu, no que comezaban a asomar os peitos e a cintura se empeñaba en curvarse cara a dentro. O que máis a fascinou foi admirar o suave, marrón, escaso pelo da pube. Cando era máis pequena, vira á mamá núa moitas veces. Víraa subir a faldra e baixar as bragas para ouriñar e cativábaa aquela mata de pelo vermello que lle incendiaba as coxas. Recordou agora canto a inquietaba esa visión, coma se houbese algo sinistro escondido debaixo daquel pelo. O seu pelo recente, case coma a suave penuxe que lle cubría as pernas, non era tan mesto coma o dela. Encaracolábase e tiña unha agresiva cor castaña que lle fería a pel branca. Pensou que se parecía á barba de papá, castaña, curta, pero rizada. Aínda que máis débil.
Despois vestiuse, demorando os xestos, coa roupa que se escondía na caixa como un desexo inconfesable. Eran dúas pezas: uns pantalonciños e unha especie de camiseta en tons verdes elaborados con blonda bordada, tamén en verde e branco. Escuma de mar verde. Escuma de mar branca. Eran suaves, como a auga enxaboada que esvara polas mans, coma as mans súas cando se acariñaba. Puxo os pantalóns. Quedábanlle grandes. Suxeitounos nas costas cunha man e apertounos contra o ventre. Rozoulle as coxas e produciuse nela un estremecemento inusitado, aquel primeiro e estraño formigo. Non lle resultaba descoñecido, debía de telo sentido antes nalgún soño ou quizais na ducha cando a auga quente lle baixaba polo ventre e se lle perdía entre as pernas. Asustouse, pero seguiu apertando o pantalón contra o sexo e, coa outra man, vestiu a camiseta. Quedáballe frouxa pero non importaba porque se sentía moi fermosa. Fermosa e grande.
Botou moito tempo mirándose no espello. Despois deitouse na cama. A tarxeta verde mazá dicíalle: “Desenvólveme”.
“Son o teu regalo. Desenvólveme”
Comezou a liberarse daquela roupa coma se fose, realmente, o envoltorio dun regalo. Quedou tendida na cama. E, por fin, entendeu. Imaxinou á mamá deitada, vestida daquel xeito húmido e suave e coa tarxeta verde mazá entre os peitos. Entrementres, o papá miraba. O papá bicaba, o papá lambía, o papá desexaba tanto que lle ardía a entreperna. Despois, o papá desenvolvía a mamá.
Ela soubo o que sentían porque ela tamén o sentiu. E soubo, sen que ninguén llo explicase, como satisfacer aquel primeiro desexo incontrolable porque, no momento en que xa non podía contelo, tamén intuíu de onde lle nacía. De onde lle nacía e como acalmalo. Non tardou en sentirse eléctrica, en saberse líquida.
Deitada aínda, pensou no que sentiría se alguén se lle ofrecese así a ela, dentro dunha caixa de regalo. E non puido disimular un fulgor de pracer na mirada.
Texto e fotografías: Anxos Sumai.
“O regalo” (adaptación), Así nacen as baleas, Editorial Galaxia, 2007, p. 67-68.
Fotografía: Praia de Traba en Laxe, setembro de 2014.