O ulido dos peixes

Así que sae da auga, acábase a felicidade do peixe. Entón arráncanlle as galadas e quítanlle as tripas. Será cocido, frixido ou asado con cebolas, limón e rebandas de tomates. A min gústame o ulido do peixe, é como se fose o ulido de alguén que sentise un terror súbito. Ou un pracer intenso. Pica no nariz, dá voltas na fame que arrola o estómago. É tenso, brillante. Gústame case tanto como me gusta o cheiro dos pés da xente e case tanto coma o cheiro do leite que deitaba sobre o peito de mamá despois de eu mamar.

Como son pequeno, non se preocupan demasiado polo pracer que me produce ulir os pés. Nin de que descalce as visitas que sentan á mesa para xantares e ceas. Cren que só é curiosidade, que estou pasando por unha desas fases polas que pasan os bebés: se queremos metelo todo na boca, se apampamos con calquera ruído, se precisamos ulilo e tocalo todo. Pero é algo máis. Procuro disimular e fago que xogo a desatar cordóns e, cando me custa sacarlles os zapatos, choromico un pouco e os convidados sempre os quitan, porque queren que os queira, queren gañar a miña simpatía. Lindo bebé, bebé precioso, ai que mequeiro che é! Gústalles collerme no colo e acariñarme coma se fose un michiño. Aos michiños tamén lles gusta o cheiro de todo o que apodrece. Os cheiros que pican e excitan. Coma a min.

Mamá si que está un pouco preocupada coa miña inocente obsesión. Déixame gatear por debaixo da mesa cando todos sentan a comer, deixa que descalce a todo o mundo, pero non lle gusta nada verme cos nefres apegados aos calcetíns dos convidados, e menos aínda cando me descobre ese aceno de pracer na cara. Di que parezo un peixe e que ela sabe a razón. E que son noxento e malo. Tampouco me deixa que lle lamba os pés. Non me atrevo a facerllo a ninguén, só o intentei con ela porque como me dera de mamar tanto tempo, e me metía o dedo na boca para comprobar se me nacían os dentes ou lavaba o meu chupete co seu cuspe, cría que se lle chupaba os pés non ía pasar nada. Cría que todo era a mesma cousa. Pero cando o intentei enfadouse e berroume ata que botei a chorar. O que non sabe aínda é que isto só é o principio, que o que de verdade quero é chantar os dentes nalgunha deda ou nalgún empeine. Debezo porque chegue ese momento.

O meu máis doce pracer, a miña felicidade, acaba cando me arrincan subitamente do ulido picante e húmido duns calcetíns. Acoro, coma peixe fóra da auga. E a mamá sabe a razón, ou iso di. Cando se anoxa dime que lle picou unha faneca brava pouco tempo antes de eu nacer e seguro que teño sangue de peixe. Porque son voraz coma eles. Porque me atrae o ulido do fondo mar, ese cheiro tenso e picante dos calcetín e dos pés descalzos.