Fada Vainivi

FVR

Viven onda o río, día e noite. Ao pé do Ganga, nos ghats de Varanasi. Son sete en total e Vainivi é a xefa da esfarrapada gavela de nenos. Son sete e mais un año esfameado. O año, branco e cunha mancha vermella na testa, viste camiseta, unha vella camiseta de algodón estampada co nome dun refresco. Dormen onde poden e disque pola noite, despois de queceren onda o lume das piras funerarias, os sete nenos e mais o año convértense en ratas e rastrexan a cidade na procura de comida, pelexando coas vacas polas verduras e as froitas que se amorean nos vertedoiros. Ao amencer corren pola beira do río, dispostos a recoller as tanzas dos papaventos ensarillados nos banianos para desenleadas, estiralas, limpalas, engraxalas e venderllas despois aos rapaces que teñen casa e paxaros de papel de seda. Vainivi, quizais a irmá máis vella pero aínda unha cativa, reconta cada día a súa manda, protéxea dos depredadores humanos e repártelles pezas de froita, manises ou boliñas de queixo fresco que rapina nas súas incursións aos intestinos da cidade. Todo é tan simple, e son tan felices só por viviren, que non precisan saber sequera da existencia das fadas. Das fadas boíñas, fadas madriñas. Das fadas drianas, fadas morganas.

Xúntanse debaixo dun gran baniano a comer con calma, a durmir, a encirrar os monos e a espreitar a xente. A esperar que o retallo dun sari, un pano, unha camisa que voou dende un balcón ata a árbore caia ao chan. Ou un sombreiro que fuxiu da cabeza dun turista. Ás veces é Vikram, o máis hábil, quen gatea polo tronco na procura da roupa que a árbore atrapa para eles e, de paso, desenlea metros e metros de tanza. Cando a fame é grande e as vacas devoraron calquera cousa comestible na cidade, non lles importa pescar os peixes mortos que ás veces aboian na tona avolta e calma. Pescan peixes e ven pasar cadáveres de vacas e de búfalos, de cabras e de cans. Tamén pode pasar a cabeza dun meniño ou o ventre dunha muller preñada, seres puros que se zafaron do lume para descansaren no leito sagrado do río.

Cando lles morreu o año, botárono á auga preso cunha corda a un esteo chantado na ribeira, para non perdelo de vista. Ao cabo duns días os máis pequenos arrastrárono á terra, atáronlle os pés e xogaron con el como se fose un balón: tiña a barriga inchada debaixo da camiseta coas letras “cocacola” medias descoloridas e, despois de moitas patadas, estourou e as vísceras podrecidas, os bichocos e unha enxurrada marrón cubriu os meniños como se fose chuvia. Foi unha chuvia tensa que lles borrou o sorriso e deu paso ao abraio e o desamor. Vainivi lavounos, sen xabón pero con mans lixeiras e palabras enfadadas. Se eles soubesen o que é unha fada dirían que Vainivi é unha fada morena, fada de henna. Fada mandorica, unha fada de tika.

Pero non saben das fadas e chámanlle maharani Vainivi cando lles trae comida, ou cando se viste cos saris e os sombreiros que lles regala o baniano. Tamén lle din maharani para facer risa dela cando está cansa e sucia. Todo parece moi doado alí, á beira do río, como se só por estaren vivos e xuntos os sete nenos fosen felices. Só por estaren vivos.

O malo é que ao final desta frase, xusto cando eu remate esta frase, deixarán de existir.


Texto e fotografías: Anxos Sumai.
“Fada Vainivi”, Fada Morgana (febreiro, 2009)
Fotografía: Assi Ghat, Varanasi (decembro de 2006)