Hai anos que amo un home. Non nos vemos case nunca. Ás veces pasa un lustro e atopámonos por casualidade na tenda onde Hugo vende verduras, comida para gatos e mexillóns deshidratados. Entón bicámonos cariñosamente diante de Hugo e facémonos preguntas rápidas e nerviosas. Eu casei hai dous anos, dígolle. Separeime pouco despois, dígolle para borrarlle da cara o aceno de decepción que a aloda. Hugo míranos e sabe que sempre será así, que nos atoparemos toda a vida e a min custarame retirar a man de entre as súas mans, e a el custaralle soltarma. A última vez que nos atopamos na tenda, el mercou viño tinto, unha bolsiña de millo seco e un par de mazás. Estaba case calvo, gordo e parecía medir menos que a última vez que nos viramos. Despediuse dicindo que pensaba quedar un tempo na vila, que podiamos tomar un café. Que estaba intentando rematar o seu poemario para Ela. Que sería a obra que o faría grande entre os máis grandes, por iso era tan estrito mesmo coas comas. Saíu da tenda e quedei mirándoo ata que que se perdeu na rúa. Hugo faloume xusto detrás da caluga. Vireime e, como o meu desacougo era tan grande, Hugo dixo que eramos as persoas máis imbéciles que coñecera. Que aquilo arranxábase cunha boa remexedura na cama e que tiñamos que deixarnos de parvadas ou iamos botar así toda a vida. Repondinlle que esa era a mellor opción: botarmos así toda a vida. E quen será Ela?, pregunteille a Hugo e Hugo botou a rir, retranqueiro e cabrón.
Esa noite Hugo chamoume por teléfono. Eu xa estaba metida na cama, medio durmida. Insistiu en que me erguese e fose ata o Trece. Erguinme e vestinme, preguiceira. Pintei un chisco os beizos porque iso sempre me dá enerxía para saír da casa. Cheguei ao Trece e atopei a Hugo e mais ao poeta falando na barra. Os poetas beben coma tolos, dixo Hugo cando sentei onda eles. Eu tamén bebín e falei con el, con ese home que amo e que pola tarde mercara viño, millo seco e dúas mazás. Non souben cando marchou Hugo. Hugo marchou porque o poeta comezou a bicarme. Primeiro un bico na fronte, despois os beizos acariñándome a boca. Despois as linguas resucitando como mexillóns deshidratados. Será mellor saírmos de aquí, suxeriu e eu dixen si coas palabras enleadas nunha única lingua bífida. Subimos ao seu coche, atrapados nun desexo que polo visto nunca se volvera reseso. Puxo o coche en marcha e deiteime sobre os seus xeonllos, a lingua a lamberlle a entreperna. De súpeto o coche parou, levantei a cabeza e vin que estabamos diante da miña casa. Será mellor aparcar e entrar, non si?, preguntou dubidoso. Daquela lembrei o poemario que escribía para Ela e recuperei a lucidez. Pasei a man polos beizos, arranxei o pelo e despendinme educadamente. Corrín cara á casa e nin sequera virei a cabeza para miralo. Cando me desvestín para meterme na cama, sentín o sabor do viño, das mazás e do millo seco na boca do estómago. Non tardei en quedar durmida. O teléfono espertoume. Era Hugo enfadado porque tivera que aturar ao poeta toda a noite. Pero que carallo che pasou?, preguntoume. E eu, no desconcerto do súpeto espertar, díxenlle que simplemente acontecera que había meses que non depilaba as pernas. Que unhas pernas sen depilar, como unha coma mal posta, podían estragar un poema. O grande poema para Ela.
Texto e fotografía: Anxos Sumai.
“Ela e a coma”, El País (16 de xuño de 2009), suplemento Luzes.
Fotografía: Mexillóns deshidratados en Puerto Mont (Chile), 2009.