Ás veces desexo que algunhas persoas morran. Soño co seu enterro e todo. Soño coa forma en que deberán morrer. Invéntolles unha enfermidade ou un accidente, depende de se quero librarme delas moi rápido ou se quero que teñan algún tipo de esperanza. A primeira persoa que matei foi o meu pai e mateino de golpe. Non quería darlle ningunha oportunidade, porque todas as que lle deramos na casa xa foran abondas. Non nos gustaba a ninguén, nin á bebé, nin a mamá, nin a min. Case sempre estaba anoxado e, se non estaba anoxado, estaba borracho ou durmía. Oiámolo roncar desde a cociña as mañás dos sábados e dos domingos e mamá insistía, cun dedo na boca, en que non fixésemos ruído. Papá parecía que tiña dentro un animal salvaxe, un animal grande e malo como un demo. Mesmo os gatos se agochaban cando el chegaba á casa e arrastrábanse coa barriga tocando o chan. Ventando a presenza dun ser moi, moi perigoso, fuxían ás leiras e desaparecían durante días.
E iso que foi el quen trouxo os gatos. Tróuxoos porque mamá antes tiña unha preciosa gata persa, un pouco túzara pero simpática e garimosa cando lle petaba. Chamábase Nana, como case todas as gatas que houbo na familia. A mamá gustáballe collela no colo e acariñala. O colo de mamá sempre tivo un aspecto enrugado, a roupa enleábaselle xusto nese oco onde debía haber unha barriga pero había unha cova chea de medo.
Un día, cando papá chegou borracho e lle gritou a mamá, a gata enfadouse con el e mordeulle unha man. Entón el colleuna, levouna ao garaxe e cortoulle a cabeza cunha machada. Nos quedamos na cociña, tremendo, mamá coa culler de puré a piques de meterlla na boca á meniña. Oímos os furiosos miaños da Nana e, ao pouco tempo, el abriu a porta e entrou co corpo da gata nunha man e coa cabeza na outra.
—Vedes? Isto é o que vou facer con vós!
Despois eu axudeille a mamá a limpar o sangue que luxara as baldoras. Mamá non choraba, eu tampouco. O papá deixara sobre a mesa o corpo fendido da Nana e porfiaba en lle dar de comer á bebé o puré de verduras que xa arrefriara. A bebé choraba, pero el aloumiñábaa e poñía todo o seu amor en meterlle a culler na boca.
Uns días despois arrepentiuse de matar a Nana e apareceu conciliador, con dous gatiños siameses nun cesto de vimbio.
—Síntoo, cariño. Xa sabes que teño un pronto moi fodido. Ademais, só era unha gata vella —díxolle—. Ves? Tráioche dous michiños, para compensarte.
Mamá non quixo os gatos e entón papá, tristeiro, regalounos cadanseu á bebé e a mais a min. Agora, cada vez que se cabrea, ameázanos con cortarlles a cabeza.
Por esas ameazas, e polo dano que lle facía a mamá, metei a papá de golpe. Foi a primeira persoa que matei. Unha noite mamá trouxo a bebé e aos gatos ao meu cuarto e fechou a porta con chave. Mamá era quen de enviar a chave se o considerase necesario para protexernos. Cando ela marchou abracei a bebé e murmureille ao oído que eu había salvala, que a salvaría a ela, a mamá e aos gatos. Oín os berros e os golpes que viñan da cociña. Presionei coas mans os oídos da meniña para que non oíse nada, pero fíxeno con tanta forza que se botou a chorar. Pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas que papá morrese.
Desexei que estrelase o coche contra un camión e que quedase despezado entre ferros retortos. Fixen moito esforzo coa imaxinación para verlle a cara desfeita, cuberta de sangue e de pelos que se lle metían nas fendas dos ósos e da carne. Asegureime, dentro da cabeza, de que estaba ben morto entre os ferranchos. Sentinme ben, non sentín vergoña, nin ningún noxo nin culpabilidabe ningunha por desexarlle semellante morte. Notei o alivio no estómago, como se mamá me dese un xarope. Abracei a miña irmá e díxenlle que xa estaba, que el non nos había magoar nunca máis porque acababa de esnafralo contra un camión. Arroleina e a bebé durmiu tranquila.
Pero os berros e os golpes aínda seguiron durante moito tempo, ata que por fin mamá entrou no cuarto para ver se durmiamos. Acochounos ben e deunos un bico de boa noite. Eu estaba esperto e notei que algo pegañento e morno como o sangue me caía nas fazulas ao bicarme. Quedou a durmir con nós, entre nós, colléndonos as mans.
Ao día seguinte non vimos a papá e mamá estaba moi enferma. Pediume que chamase ao vello médico que vivía preto da nosa casa e chameino. O médico levouna ao hospital e mamá tardou algúns días en volver. Veu a policía e a nós leváronnos á casa do avó. O día en que regresou do hospital, unha semana despois, o oco da barriga de mamá estaba máis enrugado e máis goro que nunca. Entón eu concentreime moito en imaxinar o enterro do meu pai. Non quería que volvese aparecer. Xa o matara había días no accidente de tráfico, faltábame sepultalo. Concentreime, daquela, no seu enterro. Concentreime tanto que mesmo levantei a tapa do ataúde para asegurarme de que estaba ben morto alí dentro. Despois vin como o introducían no nicho e como o tapiaban con cemento fresco. Incluso esperei a que lle puxesen unha lápida co nome e os apelidos. Quixen que non houbese flores, nin un triste gladiolo podre.
Tampouco había ninguén no enterro. Eu desexei que non houbese ninguén. E esta foi a primeira vez que o meu desexo se cumpriu. Despois nacéronme máis, pero eses xa son outros relatos que contar.
Texto e fotografías: Anxos Sumai.
Texto: “Nin un gato”, revista Abril, Luxemburgo, n.º 32 (outubro de 2006)
Fotografía: Facenda Dos Lagunas (febreiro, 2013)